Zapoczątkowana w latach sześćdziesiątych w jednym z ubogich przedmieść Madrytu, przez Kiko Argüello i Carmen Hernández, została poparta przez arcybiskupa Madrytu Casimiro Morcillo, który dostrzegł w tej pierwszej grupie rzeczywiste odkrycie Słowa Bożego i praktyczną realizację odnowy liturgicznej, wprowadzanej wówczas przez Sobór Watykański II.

Droga Neokatechumenalna nie jest grupą, ruchem, czy stowarzyszeniem, lecz wtajemniczeniem chrześcijańskim – narzędziem w łonie parafii, by na nowo przywieść do wiary tych parafian, u których ona ostygła lub którzy już zupełnie ją porzucili.

Znaczenie i naturę Drogi Neokatechumenalnej zdefiniował Ojciec Święty Jan Paweł II pisząc w 1990 roku: „Wśród rzeczywistości zrodzonych przez Ducha Świętego w naszych czasach znajdują się Wspólnoty Neokatechumenalne, których skuteczność dla odnowy życia chrześcijańskiego bywała honorowana przez mojego poprzednika Pawła VI jako owoc Soboru…” i …dalej: „Uznaję Drogę Neokatechumenalną za itinerarium formacji katolickiej ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych. Życzę zatem, by Bracia w Biskupstwie doceniali i wspomagali – razem ze swymi prezbiterami – to dzieło dla Nowej Ewangelizacji, aby ono realizowało się zgodnie z liniami zaproponowanymi przez Inicjatorów, w duchu posługi Ordynariuszowi miejsca i w komunii z nim…”

Papież Paweł VI w obliczu procesu sekularyzacji, widząc potrzebę ożywiania wiary, mówił w 1974 r.: „Przeżywanie i rozwijanie tego przebudzenia jest tym co nazywacie formą katechumenatu pochrzcielnego, który będzie mógł odnowić w dzisiejszych wspólnotach chrześcijańskich te oznaki dojrzałości i pogłębienia, które w Kościele pierwotnym osiągano w okresie przygotowania do chrztu. Wy czynicie to po chrzcie. „Przed” czy „po” jest – powiedziałbym – rzeczą drugorzędną.”

Jan Paweł II w Adhortacji Catechesi Tradendae stwierdził, że wielu chrześcijan w parafiach znajduje się w sytuacji „jakby katechumenów”.

Powszechnie używa się określenia „Neokatechumenat”, bo Drogę, na której oczywiście nie powtarza się chrztu, zasadniczo proponuje się ludziom, którzy już zostali ochrzczeni, lecz nie posiadają wystarczającej formacji chrześcijańskiej do tego, aby objawiły się w nich nadprzyrodzone owoce tego sakramentu.

W 2008 r., w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, Stolica Apostolska zatwierdziła definitywnie Statut i – jak to podkreślały prasowe agencje katolickie: „uznała Drogę Neokatechumenalną nie jako stowarzyszenie czy ruch, lecz – szanując i potwierdzając intencję jej inicjatorów – uznała ją za itinerarium (tzn. drogę) wtajemniczenia chrześcijańskiego dla ponownego odkrycia Chrztu, czyli za katechumenat pochrzcielny w służbie diecezjom i parafiom. Jest to gest o wielkiej doniosłości, gdyż dotyczy pierwszego katechumenatu pochrzcielnego uznanego oficjalnie przez Kościół Rzymskokatolicki.” Ważnym aktem było też zatwierdzenie przez Papieską Radę do spraw Świeckich, dekretem z 26.12.2010 r. (w święto Świętej Rodziny) całego Dyrektorium Katechetycznego Drogi Neokatechumenalnej.

Jako inicjacja chrześcijańska Droga Neokatechumenalna nie może być rozumiana jako zrzeszenie, ruch czy samodzielna instytucja – jest procesem formacyjnym, który pozostaje w służbie biskupom i proboszczom jako narzędzie i sposób realizacji wtajemniczenia chrześcijańskiego i stałego wychowania wiary. Ten proces formacyjny prowadzony według zatwierdzonego przez Kościół Statutu, pełni rolę służebną w parafiach otwierając duszpasterstwo nowego typu, dające widzialne owoce, które przywołują do wiary parafian oddalonych, którzy w większości (ok. 80% mieszkańców naszej parafii) nie mają już wiary wystarczającej do tego, aby w Kościele widzieć Chrystusa.

Zatem istotą jest otwieranie drogi nawrócenia w parafii, aby stopniowo, stopień za stopniem, w katechumenacie pochrzcielnym, przeżywanym w małych wspólnotach, utworzonych przez osoby w różnym wieku, o różnej pozycji społecznej, wykształceniu i kulturze, pomagać ludziom doświadczać, co znaczy być chrześcijanami i wzrastać w wierze.

Wspólnoty takie powstają dzięki otwartym dla wszystkich katechezom – przepowiadaniu Kerygmatu. Katechezy i całe itinerarium neokatechumealne opierają się na „trójnogu”: Słowo Boże – Liturgia – Wspólnota według wskazań opisanych na Soborze Watykańskim II w konstytucji o Słowie Bożym (Dei Verbum), o Liturgii świętej (Sacrosanctum Concilium) i o Wspólnocie Kościoła (Lumen Gentium i Gauduim et Spes)

Katechezy zwiastowania przez ok. 2 miesiące głosi na zaproszenie proboszcza ekipa świeckich, zawsze z prezbiterem. W ich trakcie celebruje się Liturgię Pokutną i Liturgię Słowa, podczas której uczestnikom uroczyście wręcza się Biblię z rąk biskupa. Katechezy kończą się wyjazdem poza parafię na dwudniową konwiwencję. Tam poprzez specjalne katechezy uczestnicy przygotowywani są do przeżywania Liturgii Eucharystii ze zrozumieniem pełni znaków. Na zakończenie, z chętnych osób zostaje zawiązana wspólnota, która potem gromadzi się dwa razy w tygodniu; na Liturgii Słowa i niedzielnej Eucharystii, sprawowanej z reguły w sobotni wieczór. Katechiści powracają do wspólnoty następnie okresowo, zwykle raz w roku, aby prowadzić różne przejścia itinerarium neokatechumenalnego, czuwać, aby przebiegało ono zgodnie z charyzmatem przekazanym przez inicjatorów i zatwierdzonym przez Kościół w Statucie, oraz dawać wskazania konieczne do rozwoju poszczególnych faz i etapów.

Dla tych, którzy przyjmą Drogę i na niej pozostaną, następują dalsze etapy formacji:

Prekatechumenat – okres wstępnego poznawania siebie w świetle Słowa Bożego i celebracji liturgicznej w kontekście wspólnoty. Okres ten trwa około 2 lat i kończy się pierwszym scrutinium.

Przejście do katechumenatu – etap głębszego poznawania siebie na tle odkrywania historii zbawienia. W ten sposób uczestnicy przygotowują się do drugiego scrutinium, aby poznawszy siebie i zbawcze działanie Boga, dokonać mogli rytu wyrzeczenia się zła i prosić o przyjęcie do katechumenatu. Cały ten etap katechez trwa około 4 lat.

Katechumenat – stopniowe wprowadzenie w tajemnice życia chrześcijańskiego, w którym szczególne miejsce zajmuje wiara i modlitwa. Ten etap zmierza do uformowania postawy synowskiego oddania wobec Boga, co wyraża się w przekazaniu i przyjęciu Modlitwy Pańskiej.

Wybranie – to ostatni etap zmierzający bezpośrednio do odnowienia przyrzeczeń chrztu przez bliższe wprowadzenie w treść tego sakramentu.

Droga Neokatechumenalna narodziła się w 1964 roku w Madrycie, dziś w 106 krajach, 880 diecezjach, w ok. 5700 parafiach ma ok. 19.000 wspólnot. Do Polski dotarła w roku 1975. Dziś w całej Polsce liczy ona ok. 1000 wspólnot.

W naszej Parafii obecnie jest 13 wspólnot, spotykających się w tygodniu na celebracjach Słowa Bożego oraz przeżywających w małych wspólnotach Eucharystie po pierwszych nieszporach niedzieli.

Zapraszamy:      https://neocatechumenaleiter.org/pl/