Pogrzeb jest czynnością liturgiczną nawiązującą do religijności zmarłego i wyrazem wiary jego rodziny. Prośba o pogrzeb katolicki powinna być potwierdzeniem woli zmarłego, że zarówno za życia jak i po śmierci pragnął być zjednoczony z Bogiem. Zgłoszenia powinna dokonać osoba blisko spokrewniona z osobą zmarłą, mogąca decydować również o miejscu pochówku. Właściwym kapłanem do którego należy zwrócić się o pogrzeb katolicki jest ksiądz z parafii w której zamieszkiwała w ostatnim czasie przed śmiercią osoba zmarła.
Przy zgłoszeniu należy dostarczyć następujące dokumenty:
akt zgonu wydany przez Urząd Stanu Cywilnego
zaświadczenie o przyjęciu przed śmiercią sakramentów spowiedzi, komunii i namaszczenia (jeżeli zmarły przebywał w szpitalu lub hospicjum)
zgoda parafii miejsca zamieszkania zmarłego na pogrzeb w innej parafii (nie dotyczy zmarłych zamieszkałych na terenie naszej parafii).
Jeśli pogrzeb ma się odbyć na cmentarzu parafialnym w Piasecznie, zapraszamy do kancelarii we wtorki, lub prosimy o kontakt z ks. Proboszczem. Wtedy oprócz wymienionych wyżej dokumentów należy dostarczyć kartę zgonu i dokumenty potwierdzające prawa opieki do grobu.
Sprawy wiązane z pogrzebem załatwiane są także poza godzinami urzędowania kancelarii parafialnej. Parafia nie załatwia tych spraw przez telefoniczne lub osobiste pośrednictwo Zakładów Pogrzebowych.
Nie mają prawa do kościelnego pogrzebu: notoryczni apostaci, heretycy i schizmatycy, osoby, które wybrały spalenie ciała z motywów przeciwnych chrześcijańskiej wierze i jawni grzesznicy (kan. 1184 § 1 KPK). W wyżej wymienionych przypadkach możliwy byłby pogrzeb katolicki, gdyby te osoby wyraziły przed śmiercią jakiś akt skruchy, np. prośbę o kapłana, ucałowanie krzyża, akt żalu. O znakach nawrócenia może poświadczyć nawet jedna osoba, jeżeli jest wiarygodna. Duszpasterze niech w takich wypadkach wyjaśnią wiernym, dlaczego jest pogrzeb, aby uniknąć w ten sposób zgorszenia oraz niepokoju w parafii. Gdy słusznie odmawia się pogrzebu kościelnego, tam też odmawia się i Mszy św. pogrzebowej (kan. 1185 KPK).
Katechizm naszego Kościoła uczy nas, że: „w śmierci, będącej rozdzieleniem duszy i ciała, ciało człowieka ulega zniszczeniu, podczas gdy jego dusza idzie na spotkanie z Bogiem”.
Oznacza to, że śmierć nie jest absolutnym końcem ludzkiego życia. Może być traktowana najwyżej jako kres jednego z jego etapów, na podobieństwo narodzin człowieka, będących zakończeniem życia płodowego, a zarazem – początkiem istnienia poza łonem matki. Raz zaistniałe życie człowieka nigdy nie zostanie unicestwione, chociaż podlega różnym przemianom.
Jest o tym mocno przekonany Kościół, który modli się: „albowiem życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się, ale się nie kończy, i gdy rozpadnie się dom doczesnej pielgrzymki, znajdą przygotowane w niebie wieczne mieszkanie” (Prefacja o zmarłych).
Z tak silną wiarą winniśmy przeżywać każdy chrześcijański pogrzeb, osoby nam bliskiej czy znanej. Modlitwa, a zwłaszcza pełne uczestnictwo we Mszy św. pogrzebowej (przyjęcie Komunii św.) jest najcenniejszym darem dla zmarłego.
Także po pogrzebie należy zmarłym zapewnić stałą pomoc modlitewną polecając ich Miłosierdziu Bożemu:
Msze św. gregoriańskie
Msza św. w rocznicę śmierci
Msza św. w innych terminach (np. w dzień imienin)
„Wypominki” w miesiącu listopadzie
